چفیه های اسمانی

در این تو به توی دنیا، بذر دل، در تراکم تیرگی خاک، پای بندم، تنها و اسیر اما دل داده، گرفتارم

و خسته، به همان اندازه دل شکسته، ناامیدم و در عین حال امیدوار، ناامید از روزی که دلم در

مسیر بارش نور نبود، و امیدوارم به فردای خورشید، گرفتار زندان و خسته، از عبور یکسان

میله های زندان نفس، عاشق آسمان و دل شکسته پرواز، اسیر جاذبه خاکم و دل داده ی

افلاک و چه دل رباست روشنایی نور الهی، در شب نشینان روز مرگی های زندگی و چه

ماندگار و باقی ست خاطره پرواز کبوتری مانده در قفس، مثل من، وقتی در پیش رویش افقی به امتداد ابدیت باشد…

ابدیت